043: Pukkelpop

Eerst lachten we. 'Welke partytentjes gaan er als eerste vliegen?' We maakten een weddenschap en gingen schuilen. Per slot hadden we al meerdere onweders meegemaakt op Pukkelpop. Eentje meer of minder, we overleven het wel. De wind rukte op naar abnormale snelheid, de tent waar we onderdak zochten, plooide als zot. Het was moeilijk om te blijven rechtstaan. Drie andere vrienden arriveerden en stapten vlug binnen in de tent. No way dat we alleen wouden zijn. Door het raampje hielden we alles in het oog. Tenten vlogen. De lucht was pikzwart. Mensen liepen, en schreeuwden. De tent plooide en we zagen even niets meer. Pas toen de tent weer zijn "normale" houding aannam, zagen we een vriend zijn tent niet meer. Die van mij stond ook op het punt om het te begeven. We renden naar buiten tegen beter weten in. Hij nam zijn tent en ik de mijne. Toen ging het allemaal heel snel. Ik zag niets meer, ik hoorde niets meer. Enkel wat er toen gebeurde rondom mij. We keken naar elkaar en nog nooit heb ik me zo bang gevoeld of zoveel schrik in iemand zijn ogen gezien. "Kruip erin!' Hagelbollen schoten tegen mijn rug, mijn hoofd, geen idee, ik kon de ritssluiting niet vinden. Maar toch,... De tent stond onder water, alles was nat. Totaal niet bewust van wat er op de weide aan de gang was. Dan werd alles heel stil. "Ellen? Alles oké?"

Podia ingestort? Twee doden? Ik draaide me om en keek naar de weide met absoluut geen benul welk drama daar aan de gang was. Bij het plotse besef dat mijn familie daar kon zijn, raakte ik in paniek. Als een bezetene begon ik te bellen naar mijn nichtje en neefjes die dit jaar voor het eerst naar Pukkelpop gingen. Netwerk plat voor de komende vijf uur...

's Anderendaags keek ik naar het journaal, video's op het internet, las ik de krant, artikels... en ik besefte dat mijn vrienden en ik enorm veel geluk hebben gehad door op de camping te zijn. Ik blijf alles opvolgen, blijf beelden bekijken opnieuw en opnieuw om toch proberen te vatten wat er die avond gebeurd is in amper 10 minuten. Dat kan ik niet en zal ik waarschijnlijk ook nooit kunnen. Ik voel me heel triest en verward. Anderzijds ben ik ook heel opgelucht dat mijn vrienden en familie het overleefd hebben en dat we er hoogstens met de schrik, blauw plekken en wat schrammen zijn van afgekomen.

Mijn hart gaat uit naar iedereen op Pukkelpop, slachtoffers, nabestaanden, crew,... iedereen die het beleefd heeft. Niemand had dit zien aankomen of had dit kunnen voorkomen. Ik wil iedereen bedanken voor de bezorgdheid en steun. Laat dit de laatste keer zijn.