Eén fameuze blauw plek later (lees: fiets, regen en tramsporen), wil ik toch iets zeggen over een film die ik gisteren gezien heb, Never Let Me Go. Ik vreesde voor een tienerdrama à la The Notebook of Dear John of Remember Me, maar gelukkig was dat niet het geval. In de plaats daarvan kreeg ik een mooi drama dat even zachtaardig als (ja, toch wel) beangstigend is. Ongeveer 24uur na het zien van deze film, voel ik me precies nog steeds in het nauw gedreven door het leven, een beetje angstig. De film mag dan een ietsepietse sci-fi elementen bevatten, het verhaal is meer dan realistisch... En wanneer ik, een niet zo grote sci-fi fan, zoiets kan zeggen, denk ik toch dat we met een mooi verhaal te maken hebben.
De film komt misschien traag op gang, maar dat verandert snel! Laat je ook niet beetnemen als je denkt dat je het einde al kan voorspellen, want dat doet niet eens echt terzake. De casting is geweldig, naar mijn mening, maar toch overheerst de verhaallijn. Je blijft niet nadenken over de personages, maar over the greater picture. De personages hebben een leven, maar zonder te leven. Wat betekent zoiets als leven?
Dit is natuurlijk mijn mening... Wat denken jullie?
Liefs,
P.S: rond mijn blauwtje met de tramsporen had ik een mooi verhaaltje geschreven, maar met een simpele selecteer-en-plak-beweging, was alles plots weg... Misschien maar goed ook :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten