Zoals beloofd, geen spoilers.
Mijn mondhoeken gingen spontaan de hoogte in toen ik de allereerste scène zag. Een close-up van een paar doordringende ogen, gevolgd door een monoloog van Rufus Scrimgeour. Bill Nighy's stem herken je overal! Fantastisch! That's why we all love him, right? De manier waarop hij praat, articuleert, zijn accent en houding... Zalig! Ik was vertrokken. Niet langer het kinderlijke hocus-pocusavontuur, maar een somber ontdekkingsavontuur waar niemand nog te vertrouwen valt. Ook al begon de film al redelijk heftig, miste het me (in dit deel) soms wat aan actie, maar ik ben zeker dat dat in het tweede deel niet zal ontbreken -als je weet hoeveel doden er nog gaan vallen. Over doden gesproken, ik heb redelijk wat gehuild.. Ook moest ik even slikken tijdens de eerste scène van Hermione, you'll see.
Net zoals het lezen van het boek, voelde ik me bij het zien van deze film redelijk angstig. Het einde is in zicht en hun wereld heeft er nog nooit zo donker en triest uitgezien. Miep.
Geweldig vind ik vooral, hoe de verhaallijn is mee gegroeid met de J.K. Rowlings-generatie. Het verhaal én personages zijn net zoals de lezers nu, volwassen. Tot nu toe, de beste verfilming!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten